دزفول شهری به بلندای سپیده دم تاریخ .شهری که فارس بودن خود را تونسته حفظ کنه. شهری که تو خوزستانه و زیر پرچم عرب نرفته. شهری که همسایه دیواره ی لر و بختیاری است اما زیر پرچم لر و بختیاری نرفته. دزفول شهری که موشک 12متری مهمون ناخوانده مردمش بوده و مردمش پاپس نکشیدن.دزفولی همونیه که 5000 سال پیش با عنوان آوان پایتخت نشین امپراطوری کبیر عیلام بود. دزفولی همونیه که اونقدر دلاوری داشت که اسم شهرشو به عنوان تنها شهری که در تقویم ملی روز بزرگداشت داره ثبت کنه. دزفول پایتخت مقاومت ایران زمین.دزفول مهد دلیران. متاسفانه برخی افراد ضعیف به دزفولی ها تهمت بی اصل و نسبی میزنند.حتی اگر نخوایم از تاریخ 5هزاره اخیر خودمون واسشون بگیم میتونیم با یه استدلال ساده از اصلیت خودمان دفاع کنیم.آن عزیزانی که به دزفولی ها تهمت ناشایست میزنن باید تا ابد به یاد داشته باشند که پناه اورنده به این مردم دلپاک هستند. لا اقل این را باید قبول کنند که دزفولی ها در شهر اجداد خود هستند و آنها.......

 دزفولی پرچمت خیلی بالاس

الف) دسفیلیون : دزفولی های مقیم شهر (با تعریف تمدنی خاص خودشان که وارثان اصلی تمدن شوش باستان هستند) شامل :

- بخشی عمده ای از دسفیلیون قریب به سیصدهزارنفر هم اکنون در شهر ساکن اند.

- بخشی از دسفیلیون 150 سال پیش تاکنون به اهواز مهاجرت کرده اند.

- بخشی از دسفیلیون طی سه یا چهار دهه اخیر به کرج مهاجرت کردند که اکنون جمعیتی قریب به 10 رصد جمعیت کرج دومیلیون نفری را شامل اند.

- بخشی از دسفیلیون زمان قاجارها تاکنون به تهران مهاجرت کردند که شاید جمعیتی قریب به 100 تا دویست هزار نفر را شامل اند.

نکته : شاید نیمی از دسفیلیون ساکن اهواز(دِوازی ها) ، دسفیلیون مقیم کرج( دِزرَجی ها) و همچنین دسفیلیون مقیم تهران (دِزرانی ها) را بتوان «دوگانه سوز» خواند چه اینکه هم شهروند اهواز و کرج و تهرانند هم افتخار حضور و شهروندی شهر پدری را دارند(مانند خود من).

- بخشی از دسفیلیون ساکن اقصی نقاط ایران (آمار صحیحی از آنان در دست نیست)

- و بخش قابل توجهی از دسفیلیون در خارج از ایران و در سطح کره خاکی پراکنده اند که بلاشک جمعیت آنان افزون بر یکصدهزار نفر است.

برآورد کلی بنده از کلیت جمعیت دسفیلیون جهان(مقیم شهر و غیر مقیم) قریب به یک میلیون نفر است که کندوی مادر(منظور خود شهر است) حدود یک سوم آن را همچنان به عنوان اعضای ثابت و حاضر در خود جای داده است و باقی در خارج از دزفول مشغول عسل سازی برای ایران و جهانند.

ب) عرب های جنوب شهرستان که در برخی روستاها و حومه مستقرند.

ج) شهرکی ها(یا روستاهای کلاسیک دزفول) که نه لرند و نه عرب، بلکه صرفا روستایی های حومه دزفول هستند مانند هر شهر دیگری در کشور، که دهات و روستاهایی اطراف خویش دارد، مانند شهرک بن جعفر و یا سیاه منصور و یا شهرک منتظری و صفی آباد و شمس آباد.

د) لرهای اصیل دزفول : غالبا در روستاهای شمال شهرستان مقیم اند مانند : شهیون، سردشت، لیوس و ...

ه) لرهای کوچ نشین و عشایر دزفول : که قرنهاست بین شمال دزفول و مناطقی از اصفهان (عمدتا فریدن و داران) در رفت و آمدند. اینها اکنون کمتر زیر بُهون (سیاه چادرهای زیبای عشایری) زندگی میکنند و اکثراً ییلاق و قشلاق خود را در خانه هایی که در دوسر  مسیر ساخته اند میگذرانند.(آنها نیز در عالم لری خویش دوگانه سوز شده اند. هم کوچ نشین اند هم خانه نشین.)

و) لرهای میهمان : عمدتاً در مناطقی همچون ولی آباد و مدرس و مهاجرین ساکن اند و از شهرهای استان همسایه شمالی (لرستان) همچون الیگودرز، درود، ازنا طی سه دهه گذشته به حاشیه دسفیل روی آورده و ساکن شده اند.که غالبا مشکل اصلی دسفیلی های اصیل با این دسته از پناه اورندگان به دزفول است...